Land: Oostenrijk.
Huttentocht: Silvretta B.
Periode: September 2022
Begin september 2022 liepen wij, Hans (65) en Frans (63) met resp. schoonzoon Thomas (32) en zoon Teun (30), de Silvretta B van ID Travel. Vier dagen wandelen van hut naar hut door de machtige en prachtige bergnatuur van de Silvrettagruppe op de grens van Oostenrijk en Zwitserland.
Het laatste stukje van de autoreis vanuit Nederland, over de Silvretta Hochalpenstraße met zijn 34 haarspeldbochten naar de Bielerhöhe (€18 tol) en daarna richting Galtür, belooft al veel goeds.
De eerste wandeldag begon op een parkeerplaats in Wirl (1622 m) van waaruit we evenwijdig aan de hoofdweg onder een lekker zonnetje relaxed en begeleid door het geklingel van koeienbellen richting de Bielerhöhe (2037 m) liepen. Prima om de benen te laten wennen aan het bergop lopen en de rug aan de onwennige rugzak. Met uitzicht over de Silvretta Stausee hebben we bij gasthof Piz Buin nog genoten van koffie met -natuurlijk- apfelstrudel. We vervolgden de wandeling, eerst over een vlak pad langs dit stuwmeer en later over het bevoorradingspad, naar de Wiesbadener Hütte op 2443 m hoogte. In tegenstelling tot de ‘oudjes’ hadden de jongens weinig moeite met het af en toe stevig stijgende kiezelpad. Het mooie uitzicht op de gletsjer, een warme douche, een al dan niet alcoholvrije weizen en een lekkere maaltijd lieten de vermoeidheid gelukkig snel verdwijnen. Daar ontmoetten we nog een sportief stel van ong. 60 jaar die dezelfde tocht via ID Travel geboekt hadden en met hen hadden we een leuke avond.
Met een stevig ontbijt achter de kiezen en een lunchpakketje (€4) in de rugzak begonnen we aan de afdaling over hetzelfde pad als gisteren, terug naar de punt van het stuwmeer. Daar kozen de jongens voor de steilere en uitdagender route over het Litznersattel (2737 m) en wij besloten te kiezen voor het alternatief via het Madlenerhaus (1986 m). Met onze wat mindere conditie zal dat wat gemakkelijker zijn, dachten we, maar dat hebben we geweten! Het begon er al mee dat we (niet goed opgelet? gebrekkige bewegwijzering?) in het Großvermunt verkeerd liepen. Toen we daar achter kwamen was er al een uur verstreken, maar via een lastige afdaling, rivierdoorsteek en klim, kwamen we uiteindelijk toch weer op de juiste 302-route met de wit-rood-witte markering. Nu begon een (voor ons) stevige beklimming over een smal pad, dan weer glibberend tussen struiken, dan weer klauterend over rotsen door de Tschifernella. Al lang voordat we er waren konden we de Saarbrücker Hütte in de verte zien liggen. Wat een overweldigende vergezichten richting de hoge bergtoppen! Langs spiegelende bergmeertjes komen we uiteindelijk uit op het bredere pad, maar dan is het nog wel een stevig stukje stijgen naar de hut op 2538 m. De jongens zijn er al en ook zij hebben moeite gehad om de juiste route te vinden (en dat horen we later ook van anderen in de hut). Ook in de kleinere Saarbrücker Hütte (2538 m) was het personeel vriendelijk en de verblijf aangenaam.
Voor de derde wandeldag was regen voorspeld en die voorspelling kwam uit. De hele nacht had het flink geregend, zodat we pas om 9.00 u, toen het wat minder werd, konden vertrekken. We startten de afdaling naar de Vermunt Stausee (1743 m) met koude, natte sneeuw die later overging in regen. Zo konden we onze regencapes ook eens testen 😊. Het Litznersattel, waar de jongens gisteren nog overheen geklommen waren, zag wit van de sneeuw. De afdaling over het brede pad was goed te doen en we waren precies op tijd voor de bus die ons tot bij de Sivretta Seilbahn in Ischgl bracht (€8), waar we met de gondel naar het midden-station op 2320 m zweefden (€9,50). Inmiddels was de zon weer gaan schijnen, dus de regenkleding kon uit, van de afritsbroek werd een korte broek gemaakt en de zonnebril kon weer op. Het eerste stuk ging over een geleidelijk stijgende en door dennenbomen omzoomde asfaltweg door een skigebied tot berghotel Bodenalpe (1840 m) waar we op het terras een goed gevulde ‘gulaschsuppe mit brot’ nuttigden. Iets verder gaat de asfaltweg over in een gravelweg die nog steeds geleidelijk stijgt door het prachtig mooie Fimbadal. We liepen langs met rotsblokken bezaaide glooiende groene alpenweiden met koeien en paarden en we zagen veel alpenmarmotten en verbeeld je dat tafereeltje dan met hoge bergen op de achtergrond. Fantastisch! Er komen veel smeltwaterstroompjes uit de bergen die, samen met de overvloedige regen van die nacht en ochtend, van de Fimbabach een behoorlijk wild stromende beek maakten. Wij hadden dat geluk niet, maar van anderen hoorden we later dat ze ook gemzen en steenarenden hadden gezien. Voor ons was het bijna jammer dat de grote wit bepleisterde Heidelberger Hütte (2264 m) in zicht kwam. En oh ja, onderweg passeerden we nog de grens, dus we sliepen die nacht in Zwitserland. Overigens hebben we in alle drie de hutten heerlijk geslapen in een vierpersoonskamer met twee stapelbedden. Voor een paar euro konden we warm douchen en het eten -steeds gezellig met het Nederlandse stel- smaakte overal allerbest.
Op de laatste wandeldag kozen de conditioneel betere en fanatiekere jongelui ondanks de mistflarden voor de steile, uitdagende klim over de Ritzenjoch (2688 m) en de lange afdaling naar Galtür. Wij hadden wat spierpijn in de benen en pijntjes van de rugzak en vonden het prima om dezelfde relaxte weg terug te nemen door het mooie Fimbadal.
Hotel Rössl in Galtür vonden we misschien wel een beetje té luxueus, maar desalniettemin hebben we van die luxe wel genoten.
De huttentocht door de Silvretta was grandioos. Voor ons best wel pittig en soms spannend, maar uiteindelijk goed te doen. Alles was prima geregeld en verliep perfect.
Groeten van Thomas, Teun, Hans en Frans
.
